تیپ شناسی

-قرن‌هاست که فلاسفه، روانشناسان، شاعران و هنرمندان، یک پرسش مهم را بی‌پاسخ گذاشته‌اند: «زن‌ها واقعاً چه می‌خواهند؟» -فروید در واپسین لحظات عمرش گفت: «می‌میرم ولی […]

مقدمه در دنیای مدرن، تصویری اغراق‌آمیز از «مرد آلفا» ساخته شده:مردی بی‌نقص، همیشه قوی، فرمانده، شکست‌ناپذیر، محبوب، ثروتمند، و مسلط. رسانه‌ها، کتاب‌های خودیاری، و حتی […]

در بسیاری از جمع ها و گروه‌ها ،فردی که ناسازگارتر، شاکی‌تر، یا پرناله‌تر است، به‌طرز عجیبی توجه و محبت بیشتری دریافت می‌کند. این پدیده به‌خاطر ترکیبی از عوامل روانشناختی رخ می‌دهد: از جمله حس ترحم ناخودآگاه، میل به حفظ انسجام گروه، یا توهم نجاتگری (Savior Complex) در برخی افراد. چنین کسانی با بازی در نقش قربانی، دیگران را وادار به دلجویی، کمک و امتیازدهی می‌کنند—در حالی که ممکن است عملاً از این فضا برای اجتناب از مسئولیت، فریب‌کاری یا جلب توجه استفاده کنند. رفتار جمعی با آن‌ها معمولاً از سر دلسوزی و گول خوردن است، نه منطق و مرز سالم. پروتکل رفتاری درست، ایجاد مرزهای گروهی شفاف، هم‌صدایی در مواجهه با ناسازگاری، و تشخیص نقش‌های نمایشی است تا منابع روانی و عملی گروه به ناحق صرف فردی فرصت‌طلب نشود.

شاید اولش سخت باشه باور کنیم که چندتا خنده بلند، نگاه اغواگر، یا اداهای «مثلاً معصومانه» بتونه یه شرکت، گروه، یا حتی یه سازمان بزرگ رو از درون به‌هم بریزه. اما شخصیت نمایشی دقیقاً همین‌جوری عمل می‌کنه: با ظاهری بامزه، گرم، دلبری‌کننده و پر از انرژی، وارد میشه و قدم‌به‌قدم فضا رو مسموم می‌کنه.
او به جای عملکرد واقعی، روی توجه دیگران سرمایه‌گذاری می‌کنه. برایش مهم نیست کار جلو بره یا تیم رشد کنه؛ مهم اینه که کانون توجه باشه. امروز دل می‌بره، فردا دل می‌سوزونه، پس‌فردا دعوا راه می‌ندازه، و روز بعد با گریه یا مظلوم‌نمایی همه‌چیزو وارونه جلوه می‌ده.
و این دور باطل… تیم‌ها رو از درون فرسوده می‌کنه، اعتماد بین اعضا رو نابود می‌کنه، مدیران رو وارد بازی‌های احساسی و تصمیم‌های اشتباه می‌کنه — تا جایی که سیستم از پا می‌افته، بی‌آن‌که حتی بفهمیم چرا.
شناخت این شخصیت، شوخی نیست. یک نیاز جدی برای حفظ سلامت روانی و عملکردی هر جمعی‌ست.

در این نوشته ی کوتاه به فیلم سینمایی ربکا از دیدگاه و با ادبیات ِ تیپ شناسی یونگی نگاه شده است.ربکا زنی جذاب (آفرودیت-اتنا)ولی خودشیفته و سودجو است که در زمان حیاتش به همسرش خیانت میکرد و او را نادیده میگرفت و تحت تاثیر سایه های خود به نابودی کشیده شد.مرد ِ این فیلم که شرایط برای انتخاب مجدد همسری با همان ویژگیهای ربکایی را دارد.این بار در جستجوی ساده ترین و بی آلایشترین دختریست که بتواند بی تشریفات و هیاهو و در گمنامی زندگی ِ عاطفی ِ زیست نشده ی او را در رابطه ای سالم به رشد و کمال برساند.دختری بی نام و نشان که همچون لوح سفیدی و با شخصیتی معصوم (پرسفونی) مرهمی است بر زخمهای عاطفی ِ آقای دوینتر.هر چند در طول سالیان ،سایه ی سنگین ِ زیبایی و هوش و جذابیت ربکا،چشم همه ی خوانندگان و بینندگان و نظردهندگان ِ رُمان و فیلم ربکا را محسور خود کرده است.اما پیام ِ این رُمان و این فیلم حکایت هنرنمایی سطحی ِ زنان ِ لوندِ آفرودیتی که همه ی عرصه های بصری و رسانه ای را به تسخیر خود دراورده اند نیست،حکایت ِ عمق ِ سادگی و معصومیت ِ دختران پرسفونیست که مردان رشد یافته در جستجوی آنند